Rozdział 5.

Chcę do jedynego miejsca na Ziemi, gdzie problemy przestaną mieć znaczenie... 

- Olka musisz z tym skończyć - odezwał się Grzesiek 

- Nic nie muszę. - powiedziałam i spojrzałam na niego

- Masz 19 lat , chore serce a ty mi mówisz że nie musisz?! - prawie krzyknął 

- Ale mi takie życie się podoba. Nie mam w sumie po co i  dla kogo żyć.. - powiedziałam po cichu

- Jak to nie? Dla rodziny i przyjaciół.. błagam Olka - jęknął Zengi 

- Rodzina i przyjaciele powiadasz? - zapytałam i zaśmiałam się po chichu a po chwili zaczęłam płakać.

- Co jest? - zapytał zatrzymując się na poboczu 

- Chcesz widzieć? - zapytałam 

- Jasne. 

-Całe życie praktycznie nie istniałam dla rodziców. Oni nadziani ludzie żyjący na wysokim poziomie a ja taka czarna owca. Imprez , zawalanie szkoły. Gdy skończyłam 18 lat oni wystawili moje walizki na dwór i powiedzieli że nie chcą mnie znać. Poleciało we mnie dużo słów które tak cholernie mnie bolały. Przyjaciele się odwrócili a wiesz dlaczego? Bo już nie miałam kasy rodziców. Nie radziłam sobie więc pocieszenia szukałam początkowo w alkoholu a kończyło się na...sam wiesz na czym. - skończyłam swoją historię i czekałam na reakcje Grześka. 

On jednak nic nie powiedział. Przygarnął mnie do siebie i mocno przytulił. 

- Masz dla kogo żyć... dla mnie. Zacznij się leczyć proszę - powiedział i spojrzał na mnie

- Podjęłam już decyzje i nie mam zamiaru jej zmieniać. Nie myśl o przyszłości żyj teraźniejszością. Chcę spędzić jak najlepiej ten czas.. - odpowiedziałam

- Jesteś młoda tyle możesz przeżyć... zastanów się - poprosił

- Zastanawiałam się nad tym wiele razy. Żyje chwilą... też zacznij. Jutro może mnie albo nas już nie być. Ktoś się rodzi ktoś umiera.  - powiedziałam

- Jesteś straszą pesymistką - powiedział

- Jest różnica między pesymistką a realistką. Jestem tą drugą. - powiedziałam. 

On się już nic nie odezwał tylko odpalił silnik i ruszył w miejsce które było tą niespodzianką. Wjechaliśmy na taką jakby polną drogę a po chwili zobaczyliśmy napis. 

" Ranczo Dajana " 

W głowie modliłam się żeby nie było gdzieś obok Przemka Pawlickiego a co gorsza jego dziewczyny. 

- Nie umiem jeździć konno - powiedziałam kiedy Grzesiek zaparkował samochód.

- A myślisz że ja umiem? Jesteśmy tu po to żeby się nauczyć - zaśmiał się

- A kto nas nauczy? - zapytałam a w duszy modliłam się żeby z jego ust nie padło imię Przemek. 

- Piotrek - uśmiechną się Zengi a ja w głębi skakałam jak małe dziecko. 

Podeszliśmy do chłopaka który przygotowywał konia. 

- Siemka - przywitał się z nim Grzesiek 

- Cześć Piotrek - przedstawił mi się młodszy Pawlicki, 

- Ola - powiedziałam i posłałam mu delikatny uśmiech. 

- Idźcie się tam przebrać a ja przygotuje konie - powiedział Piotrek i pokazał palcem na mały domek. 

Razem z Grześkiem  weszliśmy do środka. Każdy z nas wszedł do innego pomieszczenia żeby się przebrać. 

- Hahahaha - zaczęłam się śmiać jak zobaczyłam go w tym stroju. 

- Dzięki - powiedział i pokazał mi język. 

- Nie ma za co -wyszczerzyłam się i wskoczyłam mu na barana.

- Jak zaczniesz się leczyć dłużej będziesz cieszyła się tak jak teraz. - powiedział

- Grzesiek nie zaczynaj - jękłam

- Bla bla gorzej niż z dzieckiem - powiedział niosą mnie na brana

- Do Piotrka murzynie! - zaśmiałam się. 

Zengi doniósł mnie do Piotrka i zaczęła się lekcja. Śmiałam się cały czas. Raz z Grześka a raz sama z siebie. 

- Hahahaha no wejdź w końcu na tego konia - powiedziałam siedząc na swojej klaczy. 

- Spokojnie.. uczę się. - powiedział i po raz kolejny spróbował wejść ,  ale znowu mu ni wyszło. 

- Ty masz nauczyć się jeździć a nie wsiadać. -  powiedziałam na co Grzesiek prychnął i w końcu zasiadł na koniu. 

- Jestem z ciebie dumny - zaśmiał się Piotrek

Usłyszałam silnik samochodu i spojrzałam w stronę wjazdu. Niedaleko samochodu Grześka zaparkowało czarne audi. Po chwili zobaczyłam Przemka idącego z jakąś dziewczyną za rękę , zapewne z Weroniką której wyznawał miłość w radiu - zaśmiałam się w duszy. 

- Cześć wam - przywitał się Przemek a Wiktoria nawet nie odezwała się słowem. 

- Taa , cześć Wiki jak miło Cię widzieć - powiedział sarkastycznie Piotrek. 

- Ciebie też - powiedziała nie odrywając wzroku od swojego telefonu. 

Chłopacy chwili przerwę dlatego zaczepiliśmy konie i szliśmy usiąść się w ławce niedaleko małego stawku. Po drodze zobaczyłam kupkę trawy więc wzięłam ją w ręce i rzuciłam w Grześka. On mi oddał i tak zaczęła się bitwa. Nawet Przemek się przyłączył a Wiki stała i przeglądała coś  telefonie. Podszedł do niej Przemek i wysypał troszkę trawy na jej włosy i zaczęła się wojna. 

- Czy ciebie poowaliło?! - zaczęła wydzierać japę

- Nie krzycz - upomniał ją Piotrek

- le zobacz co on mi zrobił!? - zaczęła chodzić i pokazywać wszystkim swoje włosy. - Jesteś głupi - zatrzymała się przy Przemku. 

- Ty nie umiesz się bawić - powiedział spokojnie. 

- Nie bawię się jak dziecko tylko jak dorosła osoba - powiedziała

- Twój problem - powiedział Przemek 

- Wyluzuj troszkę.. - odezwałam si

- Ty to lepiej się zamknij bo powiesz za dużo i ryj masz obity - powiedziała panienka. 

Gdy to usłyszałam tak zaczęłam się śmiać.. w sumie nie tylko ja bo wszyscy oprócz Wiki , że Grzesiek musiał mnie trzymać. 

- Wiktoria uważaj na słowa - powiedział już ostrzejszym tonem Przemek. 

Spojrzałam n niego a ten posłał mi uśmiech , momentalnie na moich ustach pojawił się również. 

-____________________________________________________________________

Cześć i czołem! :D W wasze ręce leci 5. Miłego weekendu laski. ;*