Rozdział 5.

Chcę do jedynego miejsca na Ziemi, gdzie problemy przestaną mieć znaczenie... 

- Olka musisz z tym skończyć - odezwał się Grzesiek 

- Nic nie muszę. - powiedziałam i spojrzałam na niego

- Masz 19 lat , chore serce a ty mi mówisz że nie musisz?! - prawie krzyknął 

- Ale mi takie życie się podoba. Nie mam w sumie po co i  dla kogo żyć.. - powiedziałam po cichu

- Jak to nie? Dla rodziny i przyjaciół.. błagam Olka - jęknął Zengi 

- Rodzina i przyjaciele powiadasz? - zapytałam i zaśmiałam się po chichu a po chwili zaczęłam płakać.

- Co jest? - zapytał zatrzymując się na poboczu 

- Chcesz widzieć? - zapytałam 

- Jasne. 

-Całe życie praktycznie nie istniałam dla rodziców. Oni nadziani ludzie żyjący na wysokim poziomie a ja taka czarna owca. Imprez , zawalanie szkoły. Gdy skończyłam 18 lat oni wystawili moje walizki na dwór i powiedzieli że nie chcą mnie znać. Poleciało we mnie dużo słów które tak cholernie mnie bolały. Przyjaciele się odwrócili a wiesz dlaczego? Bo już nie miałam kasy rodziców. Nie radziłam sobie więc pocieszenia szukałam początkowo w alkoholu a kończyło się na...sam wiesz na czym. - skończyłam swoją historię i czekałam na reakcje Grześka. 

On jednak nic nie powiedział. Przygarnął mnie do siebie i mocno przytulił. 

- Masz dla kogo żyć... dla mnie. Zacznij się leczyć proszę - powiedział i spojrzał na mnie

- Podjęłam już decyzje i nie mam zamiaru jej zmieniać. Nie myśl o przyszłości żyj teraźniejszością. Chcę spędzić jak najlepiej ten czas.. - odpowiedziałam

- Jesteś młoda tyle możesz przeżyć... zastanów się - poprosił

- Zastanawiałam się nad tym wiele razy. Żyje chwilą... też zacznij. Jutro może mnie albo nas już nie być. Ktoś się rodzi ktoś umiera.  - powiedziałam

- Jesteś straszą pesymistką - powiedział

- Jest różnica między pesymistką a realistką. Jestem tą drugą. - powiedziałam. 

On się już nic nie odezwał tylko odpalił silnik i ruszył w miejsce które było tą niespodzianką. Wjechaliśmy na taką jakby polną drogę a po chwili zobaczyliśmy napis. 

" Ranczo Dajana " 

W głowie modliłam się żeby nie było gdzieś obok Przemka Pawlickiego a co gorsza jego dziewczyny. 

- Nie umiem jeździć konno - powiedziałam kiedy Grzesiek zaparkował samochód.

- A myślisz że ja umiem? Jesteśmy tu po to żeby się nauczyć - zaśmiał się

- A kto nas nauczy? - zapytałam a w duszy modliłam się żeby z jego ust nie padło imię Przemek. 

- Piotrek - uśmiechną się Zengi a ja w głębi skakałam jak małe dziecko. 

Podeszliśmy do chłopaka który przygotowywał konia. 

- Siemka - przywitał się z nim Grzesiek 

- Cześć Piotrek - przedstawił mi się młodszy Pawlicki, 

- Ola - powiedziałam i posłałam mu delikatny uśmiech. 

- Idźcie się tam przebrać a ja przygotuje konie - powiedział Piotrek i pokazał palcem na mały domek. 

Razem z Grześkiem  weszliśmy do środka. Każdy z nas wszedł do innego pomieszczenia żeby się przebrać. 

- Hahahaha - zaczęłam się śmiać jak zobaczyłam go w tym stroju. 

- Dzięki - powiedział i pokazał mi język. 

- Nie ma za co -wyszczerzyłam się i wskoczyłam mu na barana.

- Jak zaczniesz się leczyć dłużej będziesz cieszyła się tak jak teraz. - powiedział

- Grzesiek nie zaczynaj - jękłam

- Bla bla gorzej niż z dzieckiem - powiedział niosą mnie na brana

- Do Piotrka murzynie! - zaśmiałam się. 

Zengi doniósł mnie do Piotrka i zaczęła się lekcja. Śmiałam się cały czas. Raz z Grześka a raz sama z siebie. 

- Hahahaha no wejdź w końcu na tego konia - powiedziałam siedząc na swojej klaczy. 

- Spokojnie.. uczę się. - powiedział i po raz kolejny spróbował wejść ,  ale znowu mu ni wyszło. 

- Ty masz nauczyć się jeździć a nie wsiadać. -  powiedziałam na co Grzesiek prychnął i w końcu zasiadł na koniu. 

- Jestem z ciebie dumny - zaśmiał się Piotrek

Usłyszałam silnik samochodu i spojrzałam w stronę wjazdu. Niedaleko samochodu Grześka zaparkowało czarne audi. Po chwili zobaczyłam Przemka idącego z jakąś dziewczyną za rękę , zapewne z Weroniką której wyznawał miłość w radiu - zaśmiałam się w duszy. 

- Cześć wam - przywitał się Przemek a Wiktoria nawet nie odezwała się słowem. 

- Taa , cześć Wiki jak miło Cię widzieć - powiedział sarkastycznie Piotrek. 

- Ciebie też - powiedziała nie odrywając wzroku od swojego telefonu. 

Chłopacy chwili przerwę dlatego zaczepiliśmy konie i szliśmy usiąść się w ławce niedaleko małego stawku. Po drodze zobaczyłam kupkę trawy więc wzięłam ją w ręce i rzuciłam w Grześka. On mi oddał i tak zaczęła się bitwa. Nawet Przemek się przyłączył a Wiki stała i przeglądała coś  telefonie. Podszedł do niej Przemek i wysypał troszkę trawy na jej włosy i zaczęła się wojna. 

- Czy ciebie poowaliło?! - zaczęła wydzierać japę

- Nie krzycz - upomniał ją Piotrek

- le zobacz co on mi zrobił!? - zaczęła chodzić i pokazywać wszystkim swoje włosy. - Jesteś głupi - zatrzymała się przy Przemku. 

- Ty nie umiesz się bawić - powiedział spokojnie. 

- Nie bawię się jak dziecko tylko jak dorosła osoba - powiedziała

- Twój problem - powiedział Przemek 

- Wyluzuj troszkę.. - odezwałam si

- Ty to lepiej się zamknij bo powiesz za dużo i ryj masz obity - powiedziała panienka. 

Gdy to usłyszałam tak zaczęłam się śmiać.. w sumie nie tylko ja bo wszyscy oprócz Wiki , że Grzesiek musiał mnie trzymać. 

- Wiktoria uważaj na słowa - powiedział już ostrzejszym tonem Przemek. 

Spojrzałam n niego a ten posłał mi uśmiech , momentalnie na moich ustach pojawił się również. 

-____________________________________________________________________

Cześć i czołem! :D W wasze ręce leci 5. Miłego weekendu laski. ;*

Rozdział 4.

Położyłam się na łóżku mocząc łzami swoją poduszkę. Nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. Po jakimś czasie przypomniałam sobie o mojej starej przyjaciółce. Wstałam z łóżka i chwiejnym ruchem doszłam do łazienki. Otworzyłam apteczkę a ona tam leżała. Wzięłam ją do ręki i usiadłam na brzegu wanny.
Spojrzałam na swój nadgarstek a po chwili na żyletkę. Westchnęłam głęboko i zrobiła pierwsze cięcie.. miałam niedosyt zrobiłam kolejne i kolejne. Zsunęłam się na podłogę i podziwiałam mój okrwawiony nadgarstek.
Wraca stara Olka która nie umie radzić sobie z problemami. A każdy większy czy mniejszy problem kończy się tak. - pomyślałam i spojrzałam na swoją rękę. Potrzebowałam kogoś to mnie przytuli i powie że będzie przy mnie.. Nie wiem dlaczego zadzwoniłam do niego.. do Grześka.
- Cześć to ja Ola - powiedziałam niepewnie gdy usłyszałam jego głos.
- Mam przyjechać? - momentalnie zapytał
- A mógłbyś? - zapytałam z nadzieją
- Daj mi 10 minut - powiedział po czym się rozłączył.
Siedziałam na podłodze a obok mnie leżało troszkę krwi. Punktualnie po 10 minutach ktoś zapukał do moich drzwi.
- Wejdź jestem w łazience - krzyknęłam.
Gdy zobaczyłam go w drzwiach do moich oczu napłynęły zły.
- Coś ty zrobiła? - zapytał i wziął mnie na ręce
Zaniósł do salonu i położył na kanapie. Spojrzał na mnie po czym po chwili zniknął w drzwiach łazienki. Po chwili siedział obok mnie z bandażem i wodą tlenioną i robił opatrunek.
- Co to jest? - zapytał i pokazał na strzykawkę która leżała na fotelu obok
- Nie pytaj - powiedziałam cicho
Nic więcej nie powiedział. Gdy skończył bandażować moją rękę przytulił mnie do siebie. Tak o bez żadnego słowa. Wtuliłam się w niego.
- Dziękuję - powiedziałam
- Nie masz za co - uśmiechnął się - śpij - dodał.
Zamknęłam oczy i nim się obejrzałam zasnęłam.

***

Gdy rano otworzyłam oczy jego już nie było. Zauważyłam że na stoliku leży karteczka od niego. 

" Cześć. Byłam tu z tobą do rana , ale niestety miałem spotkanie ze sponsorami. :/ 

Trzymaj się mała i pamiętaj że jak coś to pisz do mnie! 

- Grzesiek. :) " 

Uśmiechnęłam się pod nosem a po chwili syknęłam z bólu. Rozwinęłam bandaż który uciskał na moje rany. Wzięłam prysznic i ubrałam się w dresy. Zrobiłam sobie kawę i usiadłam przed laptopem. Postanowiłam zagłębić się w żużel. Wpisałam na youtube żużel i wyskoczyło mi pełno filmików. Oglądałam każdy z nich a za każdym razem moje ciało przechodziły dreszcze. Poczułam wibracje w moim telefonie. Wzięłam go do ręki i odczytałam wiadomość od Grześka

" Mam nadzieję że wstałaś. Chciałbym Cię zabrać w fajne miejsce , zgadzasz się?" 

" Wstałam. Zależy gdzie :) " 

" To już niespodzianka , to jak? " 

" Okej :) " 

" Bądź uszykowana na 16." 

Spojrzałam na zegarek który właśnie wskazywał 14. Miałam zamiar iść się ubrać , ale najpierw skręciłam sobie jointa i próbowałam się odstresować. 

- Idealnie - powiedziałam sama do siebie. 

Ubrałam się w czarne leginsy do tego dłuższy różowy sweterek , botki i byłam gotowa. Zostało mi tylko czekać na Grześka. Punktualnie o 16 usłyszałam dzwonek. Wzięłam do ręki kurtkę i wyszłam przed drzwi. 

- Cześć - powiedział i przytulił mnie na powitanie

- Cześć - powiedziałam zawstydzona. 

Wyszliśmy z mojej klatki i wsiedliśmy do jego samochodu. 

- Brałaś - powiedział gdy tylko wsiedliśmy do samochodu

- Skąd wiesz? - zapytałam zmieszana

- Po twoich oczach. - powiedział i spojrzał na mnie.

Nic nie odpowiedziałam , odwróciłam głowę w drugą stronę i czekałam aż ruszymy. 

___________________________________________________________________________

Długo zastanawiałam sie czy mam dodać rozdział na tym blogu i na drugim ponieważ bloga odwiedza sporo osób a nikt nie zostawia po sobie śladu. Nie macie pojęcia jak komentarze mobilizują do dlszego pisana. Buziaki mordki! :)

Rozdział 3.

Każdy ma problemy. Niektórzy po prostu lepiej je ukrywają.

Siedziałam przy barze i czekałam aż w końcu na zegarku wybije 22 a ja skończę pracę. 

- Olka możesz już iść - usłyszałam za plecami mojego szefa. 

Uśmiechnęłam się do niego i poszłam w stronę szatni żeby się przebrać. Wychodząc z restauracji zahaczyłam o bar gdzie wzięłam piwo i ruszyłam dalej. Usiadłam na ławce przed moją klatką , otwarłam piwo i upiłam jego łyk. Spoglądałam bezcelowo w jedno miejsce a moja butelka robiła się pusta. Z kieszeni wyciągnęłam woreczek z czymś co mnie relaksuje. Zawinęłam w bibułkę i odpaliłam. Z sekundy na sekundę zapominałam o mojej chorobie , o rodzicach. Byłam w świecie idealnym.
- Błagam.. - usłyszałam za plecami.
Nie odpowiedziałam nic dalej tylko po raz kolejny zaciągnęłam się.
- Mówię do ciebie - usłyszałam ponownie
Odwróciłam się i zobaczyłam tego samego chłopaka który dziś próbował zaprosić mnie na kawę.  Zjechałam go od góry do dołu i ponownie odwróciłam się do niego plecami.
- Grzesiek - uśmiechnął się do mnie.- Dlaczego taka jesteś? - zapytał po chwili i usiadł obok mnie
- Taka , czyli? - zapytałam i zagasiłam peta
- Niedostępna, niekoleżeńska.. odizolowana - powiedział.
- Życie sporo mnie nauczyło. A jedną z tych nauk było nieufanie innym ludziom. To dlatego. - powiedziałam obojętnie
- A może czas to zmienić? - zapytał
- Po co? Podoba mi się tak jak jest. - odpowiedziałam
- Jesteś tego pewna? - dopytywał
- Tak. Wolę być sama niż znowu się na kimś zawieść , ponownie usłyszeć że ktoś ma mnie w dupie i nie chce mieć ze mną nic wspólnego. Jestem sama i to mi nie grozi. - powiedziałam oschle i weszłam do swojej klatki i pokierowałam się do mieszkania. Torbę rzuciłam w kąt a ja opadłam na kanapę.
Dlaczego ten chłopak ciągle za mną chodzi? Z jednej strony gdzieś w głębi mojego skamieniałego serca poczułam małą iskierkę. Jednak za słabą żeby rozbić ten kamień. Cieszyłam się że ktoś nie przeszedł obok mnie obojętnie, że kogoś interesuje to co przeżyłam czy to co czuję. Uśmiechnęłam się po nosem i poszłam pod prysznic. Po wykąpaniu się, odpaliłam facebooka i zaczęłam przeglądać co ciekawego dzieje się w śród moich "znajomych, "
Zobaczyłam ikonkę że dostałam wiadomość. Kliknęłam w powiadomienie

" Cześć Olka. :) Tu Grzesiek mam nadzieje że mnie kojarzysz - chłopak który ciągle Cię męczy. Wiem że jesteś chora i od razu powiem że nie śledzę Cię tylko przeczytałam twoją kartę w szpitalu. Jeśli będziesz potrzebowała pomocy to daj znać. Myślisz zapewne skąd mam twoje dane i takie tam nie? Muszę podziękować Dominikowi który leżał obok Ciebie. Powiedział mi ciekawe zdanie i informacje którą mam Ci przekazać. 

Zrób coś dla mnie Grzesiek. Zaopiekuj się Olką. Tą co leżała obok mnie. Ma poważną wadę serca a nie chce się leczyć, a z tego co wiem bierze używki. Nie znam jej , ale chcę żeby żyła i była szczęśliwa. 

Ja niestety nie będę mógł tego zrobić. Żyje 14 lat z tego 3 lat choruję na raka wątroby. Wiem że mój czas dobiega końca. Będę jej aniołkiem, ale ona musi mieć kogoś kto będzie przy niej także ciałem. " 

Obiecałem nie żartowałem. Będziesz mieć jakiś problem dzwoń lub pisz o każdej porze dnia lub nocy. 

742698317. Ps: Dominik powiedział że jeśli on odejdzie chcę żebyś przyszła na pogrzeb. Jego mama ma twój numer ale nie chciał powiedzieć jak go zdobył. " 

Gdy to przeczytałam wzięłam do ręki wazon który stał obok i rzuciłam nim w ścianę. Ile bym dała żeby ten chłopak mógł żyć. Nie rozumiem że dzieci które nic nie zrobiły , nie posmakowały porządnie życia muszą umierać a ludzie którzy zabijają , gwałcą żyją i coraz częściej na wolności. Mimo tego że nie znałam tego chłopaka i zamieniłam z nim tylko kilka zdań tak cholernie płakałam. Wzięłam z barku wódkę i nalałam sobie do literatki. Nim się obejrzałam butelka była pusta. Położyłam się przytulając się do poduszki i powstrzymując łzy. Co ten chłopczyk miał w sobie że tak mocno chwycił mnie za serce? 

_______________________________________________________________________

Dobry wieczór. Macie taki mały bonus :) Wena mnie nadusiła i wyszło mi coś takiego. A czy jest fajne to zostawiam do oceny wam. Buuziaki ;*

Rozdział 1.

Samotność nie ma nic wspólnego z brakiem towarzystwa...

Gdy tylko usłyszałam pisk chłopca odwróciłam się żeby zobaczyć co spowodowało taki hałas. Gdy odwróciłam się w drzwiach stała trójka chłopaków na oko w moim wieku. Wydawało mi się że kojarzę ich skądś. Po chwili poddałam się i  ponownie odwróciłam w drugą stronę. Znowu do moich oczu napłynęły łzy.
- Cześć - usłyszałam nad swoim łóżkiem.
Otarłam łzę i spojrzałam na osobę która się ze mną przywitała. Podniosłam rękę i pokazałam "cześć"
- Przemek - powiedział i wyciągnął rękę w moją stronę
- Ola - powiedziałam bez entuzjazmu.
Teraz sobie przypomniałam. Zawodnicy Unii Leszno. A to jest ten Przemek który dziś tak "pięknie" wyznał miłość w radiu swojej dziewczynie..
- Dlaczego płaczesz? - zapytał
- Szczerze nie obchodzi Cię to. Pytasz z grzeczności. Daruj sobie. - powiedziałam
- Gdyby mnie to nie obchodziło nie zapytałbym - powiedział i delikatnie się uśmiechnął.
- To nie pytaj. - powiedziałam i odwróciłam wzrok w stronę okna
- Ale jestem ciekaw dlaczego tak piękna dziewczyna płacze.. - odezwał się
- Płacze bo rodzice mają ją w dupie a teraz dowiedziała się że ma chore serce. Zadowolony?! - prawie krzyknęłam.
Wstałam z łóżka i wyszłam z pokoju. Na korytarzu mijałam ludzi ubranych w koszulki Unii Leszno. Każdy podchodził do nich po autograf czy zdjęcie. Każdy tylko nie ja. Poszłam do toalety i tam czekałam aż ten cały Przemek opuści mój pokój. Po około 15 minutach pomyślałam że już sobie poszli. Otworzyłam drzwi i momentalnie wylądowałam na podłodze.
- Przepraszam Cię , wszystko okej? - zapytał jakiś chłopak i pomógł mi wstać.
- Spoko. - powiedziałam i spojrzałam na niego
- Grzesiek - przedstawił mi się
- Ola -rzuciłam i poszłam w stronę swojej sali.
Gdy wchodziłam do pokoju Przemek i pozostała dwójka której nie znam akurat wychodziła z pokoju. Przemek nawet na mnie nie spojrzał. Wyszedł z sali a jakby mnie tam nie było. W sumie czym ja się przejmuje? Nigdy więcej go nie zobaczę. Nie znam go a już nie lubię za to że jest taki wścipski i wszystko musi wiedzieć.
Położyłam się ponownie na łóżku i zaczęłam oglądać bajki razem z Dominikiem.
- Nie martw się wyzdrowiejesz - powiedział chłopiec
Ja tylko uśmiechnęłam się do niego. Gdy nadszedł wieczór pielęgniarki przyniosły kolacje i leki. Zawsze gdy jest ciemno wyobrażam sobie co by było gdyby moi rodzice mnie zaakceptowali. Czy teraz bylibyśmy szczęśliwą rodzinką? Może teraz nie leżałabym tutaj z chorym sercem?
- Dobranoc - usłyszałam Dominika
- Kolorowych snów Domi - uśmiechnęłam się.
Również położyłam się w łóżku i poszłam spać.

***

Rano obudziły mnie pielęgniarki i lekarz którzy robili mi badania. 

- Zastanowiła się pani? - zapytał lekarz

- Tak. - powiedziałam - Nie chcę się leczyć. - dodałam. 

Lekarz spojrzał na mnie jak na wariatkę. 

- Zdaje sobie pani sprawę z tego jak poważną ma pani chorobę. Jak zacznie się pni leczyć wyzdrowieje pani w stu procentach - powiedział lekarz

- Fantastycznie , ale ja nie chce się leczyć. Proszę o wypis. - powiedziałam

- Jak pani sobie życzy. Za chwilkę ktoś przyniesie. - powiedział i wyszedł z sali. 

- Dlaczego nie chcesz się leczyć?! - zapytał chłopiec

- Bo nie mam dla kogo.. - odpowiedziałam

- A ja? - zapytał

- Dla ciebie zacznę dbać o siebie, ale nie zacznę leczenia. - powiedziałam

- Dobre chociaż to - powiedział smutny

Ja poczochrałam go po włosach i poszłam się przebrać. Gdy wyszłam z łazienki wypis leżał już na stoliku. Pożegnałam się z Dominikiem i wyszłam ze szpitala. Pierwsze co zrobiłam gdy tylko przekroczyłam próg było to odpalenie fajki. 

No Olka ale zaczęłaś o siebie dbać. Pomyślałam i spojrzałam na papierosa a po chwili ponownie się zaciągnęłam. 

- Ej - usłyszałam za sobą 

Odwróciłam się na pięcie a w moją stronę biegł chłopak który przywalił mi wczoraj z drzwi. 

- Cześć - powiedział zdyszany

- Co chcesz? - przeszłam od razu do konkretu 

- Chciałbym zaprosić Cię na kawę. - uśmiechnął się

- Kawę mam w domu. Cześć.  - powiedziałam  i poszłam w stronę miejsca gdzie pracuje. 

On stał tam jeszcze chwilkę ze spuszczoną głową a później wszedł do szpitala. Po około 15 minutach spacerkiem doszłam do pracy. 

- Dzień dobry - przywitałam się z szefem

- Dlaczego nie dotarłaś wczoraj do pracy? - zapytał

- Idąc do pracy zasłabłam i byłam w szpitalu - wyjaśniłam

- Coś poważnego? - zapytał

- Nie już wszystko okej. Po prostu zasłabłam , zdarza się - uśmiechnęłam się

- Czyli możesz pracować? - zapytał

- Tak już się biorę do pracy - uśmiechnęłam się i poszłam do szatni. 

Tam ubrałam się w strój do pracy czyli biała koszula z muszą do tego czarna spódniczka i baleriny. 

Stanęłam koło baru i przyglądałam się ludziom którzy siedzieli przy stolikach. 

- Weźmiesz 13? - zapytała koleżanka

- Jasne - odpowiedziałam.

Wzięłam 3 karty bo tyle ich tam siedziało i notatnik. 

- Dzień dobry - przywitałam się - Mogę przyjąć zamówienie? - zapytałam

- To może ja pierwszy - powiedział chłopak i spojrzał na mnie. Był to ten sam Przemek co w szpitalu. 

Po tym jak złożyli zamówienie nie mogłam funkcjonować normalnie. Czułam że każdy mój ruch jest śledzony przez tego kolesia.

- Marta weźmiesz 13? Tylko daj rachunek - powiedziałam 

- Nie ma problemu. - uśmiechnęła się - Jak wyglądam? - zapytała

- Dobrze a czemu? - zapytałam

- No przecież tam siedzi Przemek i Piotrek Pawliccy z tatą. Może któregoś wychaczę - zaśmiała się i poszła w stronę stolika. 

Nie mam pojęcia co te wszystkie dziewczyny widząc w nich. Oni tak zarabiają na życie. To tak jakbym szła ulicą i ludzi mówili " To ta kelnerka z Wieniawy. Zapytaj ją o zdjęcie" Dla mnie to dziwne. No i wcale nie są aż tak przystojni. A połowa tych lasek patrzy tylko na ich portfel. Przykre ale prawdziwe. 

_____________________________________________________________________

Mam dla was pierwszy rozdział na tym blogu. Mam nadzieje że wam się podoba i zostaniecie tu ze mną :D 

Wstęp :D

Kiedy jesteśmy najbardziej samotni? Gdy z problemami musimy radzić sobie sami. 

Wyobrażasz sobie uczucie kiedy w wieku 18 lat dowiadujesz się że twoi rodzicie mają Cię w dupie? Ja przeżyłam to na własnej skórze. Powiedzieli że nie jestem na ich poziomie bo nie dostaje w szkole 6 , ponieważ chodzę na imprezy. Zostawili mnie samą jak palec. Dali kasę żebym nie umarła z głodu i żebym mogła znaleźć mieszkanie. Dobre i to.

Pierwsze dni byłam załamana.. albo raczej zła na nich. Zła za to że nie potrafią mnie zaakceptować , że nie potrafią mnie pokochać...

Ale wzięłam się w garść. Wyjęłam małe mieszkanie w centrum Leszna , znalazłam pracę jako kelnerka we Wieniawie - jednej z restauracji w Lesznie. I daje sobie jakoś radę. W godzinach kiedy jestem w pracy jestem normalną dziewczyną. Ale kiedy tylko zdejmuje koszulę i kończę pracę jestem nie do poznania. Moje życie można porównać do jednej wielkiej imprezy. Wchodzę do klubu pierwsza a wychodzę ostatnia. Nie mam dla kogo wracać do domu.. nie idę do niego z nadzieją że w drzwaich przywita mnie chłopak. Możliwe właśnie że to z powodu samotności zaczęłam brać.. Pomaga mi to zapomnieć o bólu jaki sprawili mi rodzice. 

***

W poniedziałkowy poranek gdy chciałabyś się wyspać bo idziesz na drugą zmianę ludzie od rana muszą remonty robić!! Przekręciłam się na łóżku jednak długo tak nie poleżałam. Leszno budziło się do życia było słychać dzieciaki biegające po rynku , trąbienie samochodów... Wstałam z łóżka i od razu pokierowałam się do kuchni żeby zrobić sobie kawę i włączyłam radio. 

- Z nami w studiu Przemek Pawlicki który wczoraj wraz z Unią Leszno zdobył wicemistrza Polski - usłyszałam z radia - Jak się czujesz z tym tytułem? 

- Świetnie. Srebro po takim sezonie smakuje dla nas jak złoto. Jesteśmy szczęśliwi i mam nadzieję że kibice także. - odpowiedział

- A czy możesz nam zdradzić czy zostaniesz z nami na kolejny sezon? - usłyszałam kolejne pytanie.

- Jeszcze za wcześnie żeby coś mówić. Ale chcę jeździć w Unii bo tu jest mój dom i tu mam wszystko co tylko jest mi potrzebne. Unia to moja druga miłość - powiedział

- A pierwsza? - zaśmiał się pan prowadzący z nim wywiad

- Siedzi w domu i słucha wywiadu. Kocham Cię Weronika. - powiedział Przemek

Od razu wyłączyłam radio. 

- Taa chce zostać a jak na horyzoncie pojawią się większe pieniądze to zniknie bez słowa a i jeszcze wyznawanie miłości na antenie - zaśmiałam się - ohh to takie romantyczne- powiedziałam i udawałam że zaraz zwymiotuje. 

Nigdy nie interesowałam się żużle może dlatego że w czasie kiedy jest żużel ja siedzę w domu i leczę kaca? Spojrzałam na zegarek dochodziła 11. Dopiłam kawę oraz ubrałam się i pomalowałam. Zamknęłam mieszkanie i wyszłam do pracy. Idąc alejką prowadzącą na rynek gdzie znajduje się moja praca poczułam się słabo. Zakręciło mi się w głowie , serce zaczęło mi bić jak oszalałe. Poczułam żer jest mi strasznie gorąco. Chwyciłam się ławki która stała obok mnie i zaczęłam się rozbierać kurtkę , szal, czapkę. Ludzie spoglądali na mnie jak na wariatkę. Po chwili poczułam jak uderzam głową o chodnik.
- Proszę panii haloo - ktoś klepał mnie po twarzy - zadzwońcie po karetkę. - To było ostatnie co usłyszałam.

***

Gdy tylko się ocknęłam w moje oczy rzuciły się kolorowe ściany , postacie z bajek namalowane na ścianie. Nie miałam pojęcia gdzie jestem. P Podniosłam się z łóżka a do mojego ciała był przymocowane kabelki i inne urządzenia. Obok na łóżku spało dziecko.. mogło mieć 14 lat. 

- Dzień dobry - do sali wszedł chyba jakiś lekarz.

- Dobry - odpowiedziałam słaba

- Jest pani w szpitalu , na oddziele dziecięcym bo niestety mamy problem z wolnym miejscami. - powiedział

- Aha - tylko to udało mi się powiedzieć

- Zemdlała pani na ulicy. Starszy pan zadzwonił na karetkę i po wstępnych badaniach jakie przeprowadziliśmy ma pani chore serce. - powiedział lekarz

- czyli? - zapytałam.

Czy załamałam się tym? Nie za bardzo. Nie mam nikogo , więc w sumie dla kogo żyć? 

- Ma pani migotanie komór sercowych , nadciśnienie i do tego arytmie. Trzeba to leczyć jeśli chce pani normalnie funkcjonować. Tylko najpierw musi odstawić pani narkotyki - powiedział lekarz

- Nie powiedziała że chcę to leczyć. - odpowiedziałam

- Proszę to przemyśleć. Zadzwonić po rodzinę? - zapytał

Gdy tylko usłyszałam te słowa do moich oczu napłynęły łzy.Przecież nawet jakbym umierała oni by nic nie zrobili. Lekarz tylko pokręcił głową i wyszedł z mojej sali. Chłopiec który leżał obok mnie , przebudził się i spojrzał a mnie. 

- Cześć jestem Dominik - uśmiechnął się

- Ola - odpowiedziałam

Odwróciłam sie na bok tak żeby Dominik nie widział jak płaczę. Chciałam żeby mama i tatą przyjechali tu do mnie i zapytali jak się czuje.. żeby powiedzieli że będzie dobrze i że są ze mną. Usłyszałam hałas a po chwili głośni pisk Dominika. 

_________________________________________________________________________
Cześć. No i mamy nowe opowiadanie i tak jak wybraliście z Przemkiem Pawlickim w roli głównej :D Wstęp pojawił się już dziś a rozdział pierwszy pojawi się za 2 tygodnie? :D Mam nadzieje że zaciekawiłam was chociaż troszkę. :D